Dzieje Tristiana i Izoldy z oprac. GREG

Legenda miłości Tristana i Izoldy funkcjonowała pierwotnie w przekazach ludowych. Jej zalążki sięgają nawet dwunastego wieku. Tytułowa bohaterka była królową w Irlandii. Jej ręka była odgórnie
przeznaczona dla króla Marka z Kornwalii. Aby między narzeczonymi
zaiskrzyła miłość, matka dziewczyny stosuje podstęp. Rozkazuje ona
opiekunce Izoldy, by w noc poślubna podała kochankom zaczarowany
napój, mający obudzić między nimi miłość. Dziewczyna została
wysłana do miasta przyszłego męża pod opieką rycerzy. Na statku,
którym transportowana był narzeczona króla przebywał także Tristan.
Przypadek chciał, że oboje napili się magicznego eliksiru, zupełnie
nieświadomi jego działania i przeznaczenia. Od tej pory połączyło
ich wielkie i namiętne uczucie. Niestety było ono sprzeczne z
przeznaczeniem Izoldy oraz moralnością i szacunkiem Tristana w
stosunku do króla Marka. Od tej pory życie kochanków staję się
męczarnią i ciągłą tęsknotą. Wypełniają je także potajemne
spotkania i wyznania. Dochodzi nawet do ich wspólnej ucieczki i
długiego ukrywania w lesie. Zawsze jednak towarzyszą im
donosiciele, wyrzuty sumienia i chęć bycia uczciwym w stosunku do
króla. Te racje zmuszają kochanków do powrotu i dalszego życia w
tęsknocie i walce z pożądaniem. Niestety nie pomaga nawet to, że
Izolda wychodzi za mąż, a Tristan poślubia Izoldę o Białych
Dłoniach. Kiedy po latach Tristan zostaje ranny w walce, jego
ostatnią wolą jest spotkanie z ukochaną, która może go uzdrowić
fizycznie i dać ukojenie zrozpaczonej duszy. Na drodze staje jednak
zazdrosna żona Tristana, która okłamuje go, że królowa nie
przybędzie. Tristan na tę wieść umiera z rozpaczy. Kiedy przybywa
Izolda jest już za późno. Zdesperowana i rozżalona umiera u boku
mężczyzny swojego życia. Na rozkaz króla, ciała kochanków spoczęły
w oddzielnych grobach. Nawet śmierć nie była jednak w stanie
pokonać siły miłości. Z mogił Tristana i Izoldy wyrósł głóg,
którego gałęzie splatały się w jedność. Stały się one symbolem
nieposkromionej siły uczuć.