Wędrowały dwa wielbłądy

Wiersze Emilii Waśniowskiej promieniują niezwykłym ciepłem. Nic tu nie funkcjonuje samoistnie – w przestrzeń poetycką wpisuje autorka liczne interakcje miłości: naznaczone są nią przedmioty i krajobrazy, ludzie i głosy ptaków. Joanna Papuzińska Przez te wiersze przebija uśmiech mądrego Człowieka, który wiedział, że królestwo wieku dziecięcego jest tam, gdzie śmiech i zabawa przeplatają się ze sobą i zazębiają, jednak fundament tego królestwa musi sięgać prawdy, piękna i dobra. Grzegorz Leszczyński Można wyznaczyć w poezji Waśniowskiej owe „przestrzenie czułości”, autorskie lekcje „ku wnętrzu spraw”. Są to dom i rodzina, sacrum, pejzaż i przyroda. Całe bogactwo uczuć i emocji: cierpienie, samotność, marzenia, pokonywanie i oswajanie lęku, radość życia i szczęście istnienia; pełnia – od dzieciństwa aż do czasu przemijania – wpisane zostały w tę delikatną, kruchą, wręcz filigranową poezję w sposób lekki, subtelny, właśnie czuły, a zarazem wyrazisty, krzepiący i mocny. Krystyna Heska-Kwaśniewicz