Kuroń. Autobiografia

Zamieszczone w tej książce wspomnienia z dość już zamierzchłej przeszłości okazały się nagle bardzo aktualne. Cieszy mnie to jako autora, ale niepokoi jako obywatela i polityka. W tej aktualności zawiera się swoisty paradoks. Napisałem te wspomnienia tak osobiście, że czytelnicy uznali je za opowieść o miłości. Skąd więc jej polityczna aktualność? Jacek Kuroń, fragment książki. Autobiografia Jacka Kuronia to historia o Jacku, polskiej lewicy i opozycji demokratycznej, o Polsce i o nas samych. Tom jest wydaniem krytycznym czterech najsłynniejszych tekstów autobiograficznych legendarnego opozycjonisty. Wiara i wina - opowieść o pierwszych czterdziestu latach życia Kuronia jest osobistym wykładem dziejów PRL. Prywatna historia polskiego socjalizmu przedwojennego jest wstępem do rozprawy o pierwszych latach nowego porządku, entuzjazmie, a potem rozczarowaniu stalinizmem, nadziejach polskiego października 1956, wreszcie o desperackim poszukiwaniu przestrzeni wolności w Polsce małej stabilizacji, które część intelektualistów prowadzi na drogę otwartej opozycji wobec systemu, a samego Kuronia - do więzienia. Gwiezdny czas to kontynuacją opowieści o konsekwentnym trwaniu autora przy lewicowych wartościach, w innych okolicznościach i innej formacji politycznej. Demokratyczna opozycja antysystemowa, która pod szyldem KOR, a potem Solidarności budowała zalążki polskiego społeczeństwa obywatelskiego, ukazana jest tu jako realna odpowiedź inteligentów i robotników na patologie społecznego i politycznego życia późnego PRL. Dwie ostatnie części Autobiografii - Spoko! Czyli kwadratura koła i Moja zupa - to relacja z okresu schyłku PRL i dramatów początku III RP - wewnętrzny kryzys podziemnej Solidarności, dylematy więźniów politycznych i gwałtowne spory o strategię działania wobec systemu, wreszcie - paradoksy działania dysydentów u władzy i jednocześnie ludzi lewicy jako kreatorów polskiego kapitalizmu.