Cisza błogosławiona

Cisza ma tyle odcieni ile błogosławieństw. Ale jedno z nich jest najważniejsze. Błogosławieństwo człowieka, który pragnie by była, by trwała wiecznie, tak jak otaczająca nas przyroda. Tomik Leszka Wołosiuka jest nieustającym hymnem i zachwytem nad jej pięknem w którym jest obecny zapach maciejki i muzyka wiatru, szybujące ptaki i smak borowików. Ta liryka jest tak osobista, że potrafi zauroczyć, swoją prostotą, przywoływaniem wspomnień z dzieciństwa. Dzieciństwo czy młodość, jak pisze autor, pachną, jak pachną białe bzy, labirynt gwiazd czy kołysane marzenia. Wołosiuk przywołuje całą paletę barw swojej małej ojczyzny , jej krajobrazy, swój dom rodzinny. W wierszu Pachnie młodość napisze:<br/>Na parapecie okna rodzinnego domu<br/>pachniały matczyne begonie.<br/>Ściany w pokojach koloryzowały wapienne biele,<br/>kontrastowały z brązem mebli.<br/>Lśniły drewniane podłogi<br/>wyszorowane starą szczotką -<br/>widać było słoje dorodnego dębu,<br/>kiedyś takie rosły w okolicznej kniei -<br/>tam zbierałem żołędzie.<br/>Ale te zapachy maja swoje odcienie i niuanse. Niektóre z nich pachną czułością, inne rozrzewnieniem, jeszcze inne wszechobecną w tym tomiku nostalgią, która jak ziarna posiane wiatrem króluje niepodzielnie. Ciepła, nastrojowa liryka.<br/>